داستان های من



                                                 درد پشت غرور

از وقتی که پامو تو دانشگاه گذاشته بودم حرفا فقط از یک نفر بود یک ادم مغرور ولی جذاب خوش چهره بین پسرا بیشتر حسادت بود و بین دخترا بال بال زدن اخه ادم هر چقد که جذاب باشه اخلاق گند جذابیتی نمیزاره بارها بارها باید مینشستم به حرفای رها در مورد اون پسره اسمش چی بود اهان مهرداد گوش میکردم منم که علاقه ای به گوش دادن نداشتم یک جور موزیانه هندزفری رو تو گوشم میزاشتمو موزیک مورد علاقم رو پلی میکردم و یا توی افق محو میشدم رها تنها کسی بود که برای اون زیاد بال بال نمیزد چون با یکی از بچه های خل و چل یا به قول رها فان اشنا شده بود و به مرحله ی دوستی تا حدود زیادی نزدیک شده بودن ولی در کل حرفش از زبون کسی نمیفتاد من که با هر بار اومدن اسمش یاد برج زهر مار میفتادم ادم چقدر مغرور میتونه باشع اگه گریه یا خندش میدیدن مطمئن باشید جز عجایب دنیا مینوشتنش.

روز بعد که سرمو رو میز گذاشته بودم در حالت ریلکس بودم که سر کله ی رها شیرینی به دست پیدا شد با ذوق از دوستیش با آرش(خل وچل) می گفت اما با اومدن مهرداد باز همون آش و همون کاسه ولی اینبار که هندزفریم جا مونده بود نظرم بیشتر بهش جلب شد اره چهره ی شیرینی داشت خصوصا ته ریشش با تصور لبخند رو چهرش خندم میگرفت جوری که انگار ی جوک بامزه زیر گوشم زمزمه شده بود به خودم اومدم که متوجه خنده های بلندم شدم و تا اومدم خودمو جمع کنم با یک جفت ابروی گره خورده مواجه شدم سریع محل جرم و ترک کردم به سمت بوفه رفتم تا با یک چیز کوچیک ضعفم رو از بین ببرم.

فصل امتحانات شروع شده بود و باید سخت تلاشمو میکردم از اونجایی که تو خونه زیاد نمیتونستم درس بخونم پس کتابخونه دانشگاه رو ترجیح میدادم همین پیشنهادم به رها دادم ولی از زمان دوستیش با آرش تو زمینه ی دوستی کمرنگ شده بود و بیشتر وقتشو با اون میگذروند منم چیزی بهش نمیگفتم و کارمو تنها ادامه میدادم. وقتی از محوطه به سمت کتابخونه رد میشدم صدای داد و بیداد که اشنا بود شنیدم تصورشو نمیکردم مهرداد باشه صدای با جذبه به هر حال تا منو ندیده بود باید دور میشدم.مدت زیادی بود که تو کتابخونه بودم خستگی رو قشنگ حس کردم گذر زمانو قشنگ فراموش کرده بودم سریع وسایلامو جمع کردم تا به سمت خونه برم خواستم زنگی به رها بزنم تا به خوابگاه برای استراحت برم ولی ممکن بود باز با ببخشید با آرشمواجه بشم پس رفتن به خونه بهترین کار بود.

امروز صبح کلاس نداشتم ولی تو حیاط دانشگاه میچرخیدم میخواستم به کتابخونه برم تا برنامه ی درسیم رو شروع کنم از کنار قصیده و دوستاش رد شدم سلامی کردم قصیده متوجه کتاب دستم شد کلافه گفت: اوووف امتحان من هیچی از اینا نفهمیدم. پیشنهاد دادم با من به کتابخونه بیاد اونم با اینکه دوست نداشت وقتش رو با درس بگذرونه ولی قبول کرد و با بچه ها به سمت کتابخونه رفتیم هر از گاهی دو تا سوال حل میکردیم و بقیش با خنده هامون مزاحم بقیه میشدیم بعد از کار کردن سوالات مهم هم اینکه نزدیک به کلاسم بود پس رفتیم به سمت کلاس البته من تنها کلاس رفتم بعد من رها با اخم های تو هم رفته نشست کنارم جوابمو نمیداد فراموش کرده بود اونی که باید ناراحت میشد من بودم اما شروع کردم به قلقک دادنش که نتونست کنترل کنه خودشو پقی زد زیر خنده متوجه شدم نوع نشستنشو تغییر داد فکر کردم استاد اومد اما تنها آرش با مهرداد بودن جانم اینا چرا کنار هم بودن؟! پشت سرشون استاد وارد شد که منم صاف رو صندلیم نشستم با سیخونک رها رو متوجه ی خودم کردم یک نگاهی به آرش و مهرداد و حالت تعجبی به رها نگاه کردم گفت دوستای قدیمی این دوتا کاملا ضد همن چطور میتونن با هم دوست باشن.

امتحانا گذشته بود تو این مدت دوستی بین منو رها کمرنگ شده بود منم دور ور قصیده اینا بیشتر پیدام می شد درسا رو با هم میخوندیم هر از گاهی با رها،آرش و مهرداد به کتابخونه میرفتم ولی اونا جدی برای درس تلاش میکردند و من حوصلم سر میرفت کلافگی رها رو هم می شد تشخیص داد پس تلاش میکردم زیاد تو جمعشون نباشم.

هر از گاهی بعد کلاسا نظرم سمت اتاقک کوچیکی که تو حیاط بود جلب میشد من هم مثل همه فکر میکردم انباریه اما بار ها بار ها متوجه رفتن کسی به اونجا شده بودم ی روز که از کنارش رد میشدم متوجه گریه های کمی خفه شدم انگار گریه ها با من حرف میزدن واضح نه اما متوجه ی اتفاق دردناک میشدم نزدیک به پنجره شدم عقلم قفل کرده بود نمیتونستم باور کنم این گریه ها مطعلق به همون پسر مغرور میشد در یک لحظه کاملا فراموش کردم که یک زمانی تنفر داشتم به این غرور در اتاقک رو باز کردم و به داخل رفتم اولش خواست از عصبانیت داد بزنه ولی با شتاب کنارش نشستم و دستمال توی جیبم رو برداشتم و اشکاشو پاک کردم لب از لب برداشت گفتم هیس نگران نباش رازت پیش من محفوظه یک لحظه همون اخم های همیشگی توی چهرش نشست ولی سرش رو گذاشت رو میزی که کنارش بود و چشاشو بست اتاقک شبیه ی اتاق مطالعه بود دنبال چیزی میگشتم که بندازم سرش پتوی نازکی پیدا کردم و همین کار رو انجام دادم.وقتی اون صحنه هارو یاد اوری میکنم خودم صد ها بار لعنت میکنم که چرا غرور حاصل از یک درد رو به مسخره گرفته بودم.

سعی کردم با آرش ارتباط بیشتری داشته باشم یک روز که با رها نشته بودیم آرش هم اومد پرسیدم دوستت کجاست گفت مهرداد گفتم اره جوابی نداد ی جور زیر زیرکی با حالت که اهمیتی نداره فقط از روی کنجکاوی میپرسم گفتم: راستی چشه چرا انقدر جدی و مغرور جوابی داد که خیلی ناراحت شدم گفت: دعا کنید که دوباره خندش رو ببینیم از وقتی زخم خورد اون ادم قبل نشد. یک جوری که انگار گفتن حرفش اشتباه بود گفت یک وقت به روش نیارید من و رها همزمان گفتم نه با خودم گفتم کجایی که دردش هر روز براش تازه میشه رها خواست سوال بیشتری در مورد مهرداد بپرسه که خب موقعیت درستی نبود پس بحث پروژه ی هفته ی بعدو میون اواردم.

با قصیده اینا ترکیب شدیم و دو تا پروژه ی تقریبا مربوط به هم تحویل استاد دادیم که جزو برترین پروژه ها شد ارتباطم با مهرداد بیشتر شده بود و بیشتر حرف میزدیم منم همیشه تلاش میکردم که یک وقت به روش نیارم اون روز رو تو محوطه قدم میزدم از دور و اطراف حرف هایی شنیده میشد دخترا از اینکه روحیه ی مهرداد بهتر شده بود و میتونستن دوباره شانسشون رو امتحان کنن خوشحال بودن نمیدونم چرا خیلی عصبانی میشدم که بهش فکر میکنن و علاقه دارن مهرداد مثل همیشه تو زمین بسکتبال بود داشت با تلفن حرف میزد معلوم بود اعصابش خورده و موبایل رو قطع کرد یاد داد و بی داد های اون روزش افتادم رفتم سمتش تا با خبر قبولی پروژه ها شادش کنم جمله ای گفت که واقعا شاخ در اواردم چه خوب که اومدی بهت نیاز داشتم. تموم راه خونرو به حرفاش فکر میکردم چطور یک دختر میتونست اونطوری ترکش کنه اونطوری اونم زمانی که میخواستن عقد کنن بزن زیر همه چیز تنها این ها نبود اون تازه تونسته بود مرگ مادرش و ازدواج دوباره ی پدرشو فراموش کنه که این دختر اینجوری داغونش کرد از وقتی بهم گفت تو تنها دختری هستی که بعد اون بهش اعتماد میکنم به خودم گفتم اگه کاری کنم که ناراحتش کنه خودمو نابود میکنم.

با مهرداد زیاد گپ و گفت داشتیم دخترا هم معلوم بود از این موضوع ناراحتن خب به مقصدشون نرسیده بودن همیشه ۴ نفره با آرش و رها میرفتیم بیرون گاهی هم برای درد و دل دو تایی حالش بهتر شده بود حداقل لبخند و میشد تو چهرش دید هر از گاهی آرش به ما تیکه مینداخت که با اخم من و مهرداد و نیشگون های ناب رها رو به رو میشد.مهرداد هم همه چیزو به من میگفت از علایق تا بحثش با پدرش که تلاش میکرد ازش شرکت رو پس بگیره خب نتیجه ی زحماتش بود انقدر از هم دیگه میدونستیم و همو میشناختیم خیلی خوش رفتار بود فکر نمیکردم این همه مهربونی پشت این چهره باشه من تمام تلاشم رو میکردم تا خوشحال باشه و هیچوقت دیگه از کسی ضربه نخوره.

دو سه روزی مونده بود به تولد مهرداد با آرش و رها هماهنگ کردم که توی اماده کردن کارها بهم کمک کنن برای هدیه تولدش هم سوپرایزی در نظر گرفته بودم.یک کافه اجاره کردم آرش دلقک شده بود و هی روی این میز اون میز شیرین بازی میکرد رها هم هر از گاهی با حرص نگاهش میکرد قرار شد من بگم حالم بده و برم پیش مهرداد وبرای درد و دل بیارمش کافه و همینطور هم شد مهرداد با ورودش واقعا سوپرایز شد کلی خوش گذرونی کردیم کیک خوردیم یک کمی هم به سر و صورت هم مالیدیم بازی های گروهی تا وقت رسید به کادو دادن با ذوق رفتم سمت مهرداد و جعبه ی کادویی که تو دستم بود بهش دادم اول دو تا برگه در اوارد با یک وکیل صحبت کردم شرکت رو از پدرش گرفتم سری دوم ی پاکت اوارد که ۴ تا بلیط برای چهارتامون گرفته بودم که به کشور مورد علاقش بریم و سوم یک نامه ، نامه ای که نوشته بودم : نه ضربه ای میزنم نه میگذارم ضربه ای بزنند. بالاخره خندید من تو اغوشش گم شدم آرش باز داشت شروع میکرد که با پاشنه ی کفشم رفتم رو پاش باز با دردی که داشت گفت اقا مهرداد اون تو چی بود که قهقه تون بالا رفت من دوست قدیمی اینهمه تلاش کردم نتونستم بخندونمت.لازم نبود من چیزی بگم مهرداد با حالتی طنز زد رو شونشو گفت نیست تو خیلی باحالی ادم قیافتو میبینه قصش میگیره بابا 

آرش به حالت قهر دست رها رو گرفت و داشت میرفت که مهرداد گفت اه شروع نکن دیگه آرش میدونستم آرش همچین آدمی نیست پس با لبخند همیشگی برگشت.از سفر برگشتیم مهرداد با مشارکت آرش شرکت رو راه انداخت و موفقیت های زیادی به دست اواردند مهرداد کمک کرد و آرش با رها ازدواج کردند عروسی قشنگی بود بعد مدتی قصیده رو تو عروسی دیدم خیلی دلم تنگ شده بود شب عروسیه رها خیلی رویایی بود و به همه خیلی خوش گذشت نه تنها بهترین شب زندگی رها که یک شب قشنگ برای بقیه هم به وجود اومد.

مهرداد با اخم های تو هم رفته به سفره ی عقد نگا میکرد انگار خیلی کلافه بود به حر حال همه چیز داشت تموم میشد. سرشو بالا گرفتم بهش گفتم: نگران نباش نه ضربه ای از من نه از دیگران تموم شد کسی نیست که ترکت کنه کسی نیست که اینهمه مهربونی رو زیر سوال ببره.خندید گفتم نیشاتو ببند لوس عاقد شروع کرد به خوندن خطبه ی عقد بعد سه بار با صدایی پر از اطمینان و شادی گفتم:بعله

❤بیاید حواسمان باشد خنده ها همیشه واقعی نیستند گاه دردناک تر از یک درد اند بیاید بفهمیم ادم های بد، بد نبوندند که بد شدند کاش بدانیم حواسمان باید به همه چیز باشد خصوصا قلب های شکسته.❤


                                              عشق در سکوت 

گاهی کسی که اصلا از فکرمان هم عبور نمیکند و چشم هایمان نمیبینتش تمام ما میشود بدون اینکه خودش خبر داشته باشد فکرمان را تسخیر و باز هم بی خبر ترکش میکند دلهایمان را میشکند و مارا میسوزاند مجبور میشویم او را فراموش کنیم البته هیچگاه نمیتوان فراموش کرد تنها میتوان گفت باید بهش فکر نکرد اما گاه به یادش میوفتیم این گاه ها یعنی هر روز هر ساعت هر دقیقه و هر ثانیه.

اولا یک اسم ساده یک پسر مثل بقیه نه دیدی نه بازدیدی ولی از وقتی پدرم با همکارش دوست شده بودن و رفت امد پیدا کردیم و خانوادهامون هرکی مثل دوست صمیمی با یکدیگر جفت شده بودن تنها یکی تک میموند همون ادم ساده همون پسر عادی ولی صبر کنیم چرا هیچ چیز ساده به نظر نمیاد یکی اینجا قلبش به تپش افتاده.

خسته شدم کی برنامه های کاری بابا و اقای عراقچی تموم میشه دلم مسافرت میخواد البته فقط مسافرت نه دلم برای مونا تنگ شده خب تنها مونا نیست.

امروز خیلی خوشحال بودم قرار شده امشب بریم مهمونی پیش مونا اینا از صبح با مونا در حال چت و برنامه ریزی بودیم گفت که قراره بریم به سمت روستامون اره خب ما فامیل دور بودیم هم اینکه اوجا همیشه خوش میگذشت برای این چند روزی کلی چیز میز اماده کردم و بالاخره راهی شدیم به سمت اونجا باغ های قشنگ روستا و در اخر روستای قشنگ ما.مثل همیشه با مونا اتیش و دود راه انداختیم و سیب زمینی دنبالش گشتم اما نبود مونا انگار میدونست تو ذهن من چی میگذره گفت محمد دانشگاه داشت بعد دانشگاه میاد سر کله ی علی یکی از فامیلامون که خیلی با هم لج بودیم پیدا شد کلی کل کل تیکه پرونی کردیم سیب زمینی هارو خوردیم و به راه افتادیم قدم زدن تو اون هوا خیلی حال میداد با مونا یک کمی اب بازی کردین توی چشمه ی کنار خونه که صدایی از طرف خونه اومد رفتیم بساط صحبت رو راه انداختیم من و علی هم همش به هم تیکه میپروندیم چای و خرما که خیلی چسبید و در کل خوشگذرونی کردیم و اینکه باید خبر دار میشدیم که همه قراره فردا به سمت باغ برن و ما تنهاییم من یکم دلم گرفته بود به بیرون رفتم روی پله ی جلوی خونه نشستم که سر کله ی علی پیدا شد و باز شروع کرد یک نگاه به پشتش کردم که صدای پا میومد محمد بود که از تیکه های علی خندش گرفته بود منم بعد یک جواب درست و حسابی خودمو مظلوم‌ کردم که محمد همین طور که داشت لبخند میزد لپمو کشید و با علی رفتن بعد اون دیگه ندیدمش روز های اونجا با رفتن به باغ و اتیش بازی گذشت و بعد به خونمون برگشتیم.

نزدیک تعطیلات بود تو این مدت که نه برنامه داشتیم نه چیزی قرار شد که دو روزی از این تعطیلی رو من با منا باشم وسایلم رو اماده و به خونه شون رفتم خیلی خوش میگذشت این ور اون ور میرفتیم و کلی از تعطیلی لذت میبردیم اولین باری بود که بعد مدت ها زیاد تر از قبل محمد رو میدیدم هرچند همیشه سرش تو کار خودش بود و بیرون میرفت در کل یکمی تو خودش بود ولی هر از گاهی از لاکش میومد بیرونو ادمو میخندود مخصوصا رقابت با دوستش تو بازی با پی اس فور کلی خندیدیم.صبح شده بود میدونستم مونا به کتابخونه رفته و حدودای ظهر میاد البته زیاد نمونده بود سرمو به سمت بالا چرخوندم که چشمامون تو هم قفل شد حدود ۱۰ ثانیه به هم خیره شده بودیم که من رومو برگردوندم و بلند ش م ابی به سر و صورتم زدم موهامو مرتب کردم و پیش خاله رفتم صبحانه ای دلپذیر بعدشم کمی ور رفتن با گوشی تا زمانی که مونا اومد با اومدن مونا فکرم به سمت دیگر چرخید دوباره بگو به خند اغاز هنر نمایی های من من علاقه زیادی به هنر داشتم با نقاشی اروم میشدم و مثل ی دارو میموند برام بعد نقاشی متوجه گوشیم شدم مثل اینکه برامون مهمون اومده بود و برای رفتن به خونه باید اماده میشدم خو اینه موهامو مرتب میکردم که متوجه نگاه های محمد شدم ولی ایینبار هر دوتامون سریع نگاهامون رو از هم برداشتیم و با یک خدافظی ساده سوار ماشین شدم و رفتم.

بعد از این روزای کوتاه این دید و بازدید های تقربا ثانیه ای بود که ی احساس جدید به وجود اومد پر از احساسات و خالی از همشون عجیبه نه.ی روز که خواستم جدی دوست داشتن محمد رو دنبال کنم با مونا م کردم مونا منو به عنوال دوست خیلی دوست داشت ولی تشخیصش تو این مورد سخت یک سری جر بحث پیش اومد بعد از چن وقت صحبت با مونا حرفشو سعی کرد به من بفهمونه این که اگه اعتراف نکنم به این عشق بهتره نمیدونستم چرا ولی یک سری داستان و یک سری چیز هایی که خودم بهشون بو برده بودم ثابت میکرد تهش ضایع شدنه.

یک روز مثل روزای دیگه به روستا رفته بودیم محمد تو اون مهمونی خیلی گرم شده بود تو بحث و گفت و گو ها شر‌کت میکرد مونا با سیخونک اشاره اذیت میکرد ولی خب پش دل ههممون فرق داشت از حرفای مونا ناراحت میشدم ولی سعی میکردم چیزی نگم از خودش که دوستم بو ناراحت نمیشدم ولی حرفای نا امید کنندش کور میکرد من تصمیم گرفته بودم یک جای دلم تنها خودم با این راز سر کله بزنم چون م با ادما بیشتر اذیتم میکرد.

یکی از  روز ها برای هواخوری با دوستا به گردش رفته بودیم داشتیم صحبت میکردیم که یک صدای آشنا شنیدم وقتی برگشتم محمد با یک دختر خوش چهره خوش تیپ در حال قدم زدن بود خب مثل اینکه اون خنده هاش صاحب پیدا کرده بودن پس قطعی شده بود که دیگه نباید بهش فکر کنم رویاهام همونجا خورد شد ریخت وسط پیاده رو زیر پای ادما چقد بد تموم شدن قصه های ذهن من.

روزی از خواب بیدار شدم با یک تصمیم مهم اینکه دیگر فراموشش کنم فراموشی ظاهری سکوت و لبخند ولی از درون خودخوری کردن هیچوقت نمیتوان از یاد برد چند سال زندگی با فکر یک فرد خب قسمتت نیست دگر بگذار در محفظه ی دل بماند همانجا در سکوت شاید اینگونه بهتر باشد امدی ویران کردی رفتی اشک هایی ریخت ولی خودت از هیچ خبری نداشتی پس جمع کن این جذابیت ویرانگر را.


                                       منی که در دنیای تو گم شد

کفشامو پوشیدمو از در خونه بیرون زدم مثل همیشه تو بالکن خونش نشسته بود هر از گاهی با کلافگی لیوان قهوشو رو میز میکوبید و سرشو ت میداد قلم به دست و باز یادداشت و یادداشت اخر ازین نوشته ها باید سر در ارم هر سری نگاهش به من میخورد و با چشمای زل زده بهش مواجه میشد و باز من باید از رو دست پاچگی ی گندی به بار می اواردم و از اونجا به سرعت دور میشدم.وارد شرکت شدم رئیس جدید خیلی بد اخلاق بود هر سری با ایراداش حال همه رو میگرفت با اینکه رئیس قبلی رو ندیده بیرون انداختن ولی همون دو روز اداره ی خوب و محبتش به کارمنداش معلوم بود باز پشت کامپیوتر سر کله زدن با کلی اسم و یک سری حساب کتاب بی خودی انقدر این کارو انجام داده بودم که سریع انجامش میدادم میرفتم سراغ نوشتن داستان همیشه دوست داشتم داستان هایی که برا خودم اتفاق افتاده بنویسم ولی خب حرفامو بین یک سری شخصیت اضافی و اسم های مستعار گم میکرم همیشه دوست داشتم حرف های دلم رو به اطرافیانم بگم ولی خب هیچوقت گوش شنوا پیدا نکردم پس خودمو با پنهون این حرفا بین داستانام سرگرم میکردم به خاطر همین نوشتنو خیلی دوست داشتم چون نوشتم به حرفام گوش میکرد و کمکم میکرد تا به گوش بقیه هم برسونمشون تا به خودم اومدم وقت کاری تموم میشد و باید میرفتم.

با کمی استراحت شکلات کاکائویی ای رو داخل دهنم گذاشتم و شرو کردم به نوشتم ولی یکی احساس نیاز بود تا دست به نوشتن بزنم صدای ریز موسیقی از اطراف شنیدم پنجره رو باز کردم صدا از همون خونه بود اقای یادداشتی پس استعداد دیگه ای هم داشت صدای موسقی ذهنم رو پرورش داد و شروع کردم به نوشتن زندگی در دنیای او یعنی زندگی در دنیای تو چگونه میتواند باشد.

با دیدن صفحه ی کامپیوتر که خبری از فایل های داستان نبود شوک عجیبی بهم وارد شد فلشی روی میز با یک یادداشت دنبال این میگردی تا خواستم برش دارم با اخم همیشگی بالا سرم بود اگه میخوایش برای هفته ی اینده ی شغل پیدا کن از اینجا برو تا اونموقع هم دور این شرکت پیدات نشه حقوقت برای ۵ روز اینده داخل حسابته.با قیافه ای گرفته به جای خالی فلشی که از دستم یده شده بود زل زده بودم باورم نمیشد توی اون فایل تمام زندگی من بود نمیتونستم از داستانام بگذرم ساعت کاری که تموم شد با سرعت رفتم سراغ دفترش و یادداشتی که حرف های دلم بود به صورت یک داستان نوشته بودم محکم روی میزش کوبیدم و از در شرکت خارج شدم.

۳ روز بود بیکار بودم اینجوری زندگی برام خیلی سخت بود خاطره هایی که دوسشون نداشتم یادم میومدم منتظر تماس های صاحبخونه و درگیری های زیاد باز صدای گیتار که انگار سرچشمه کلی احساس بود هر تار با عشق زده میشد ذهن باز و باز تر میشد قلم و دفتر یار دوست داشتنی شرو کردم در قدم زدن در دنیای نوشتن و دوباره پرواز در اسمان زندگی تو تویی که نه اسمس ازت دارم نه چهره ای فقط خاطره هایی که برای من ساختی تنها چیزی که حرکت میکنه همین خاطره هاس به دور سر من از جلوی چشمان من.

صدای زنگ به گوشم خورد باورم نمیشد اقای یادداشتی در رو که باز کردن حتی نتونستم سلام بدم یک سری یادداشت کف دستم گذاشت و رفت یادداشت ها تماما برای شرکت بود یک کم که گذشت هر ورق که جلو میرفتم فهمیدم رئیس قبلیه شرکت این اقا بوده و بخاطر ی سری سند جلعی که خیلی محکم کاری شده بودن شرک از چنگش اومده بیرون ولی چرا من باید اینجور چیزارو میدونستم در اخر صفحه عکس وبلاگ خودم و داستانی که درباره یادداشت های پنهونی نوشته بودم رو دیدم پس این همه مدت داشت میخوندشون ازش خوشم میومد همیشه از صحبت با نوشته و تصویر لذت میبردم.

یک زمانی بود فقط باید از دور به یادداشت برداریاش به کلافگیاش نگاه میکردم و فقط از فاصله پنجره به پنجره صدای گیتارشو میشنیدم ولی حالا خودم توی یادداشتاش نقش داشتم من هم کلافه میشدم باید شرکت رو زنده میکردیم باید شغلمونو پس میگرفتیم ارتباط دوستانه داشتیم بعضی اوقات گیتار به دست اهنگ میزد و من قلم به دست داستان مینوشتم هردومون وابسته این دوستی شده بودیم.یک شب که مشغول نوشتن داستان بودم شروع کرد به زدن اهنگ متفاوتی و خودش هم باهاش همخونی کرد وقتی تموم شد اومد رو صندلی کناریم نشست و بهم گفت هیشکی بام نموند تو باهام بمون تو ترکم نکن خیلی خوشحال بودم زل زدم تو چشماشو گفتم کنارتم لبخندی زدو دوباره گیتار رو برداشت و شروع کرد به زدن اهنگ فوق العاده والایر اون شب خیلی شب زیبایی بود از همه جا بی خبر قرار بود روز زیبایی هم داشته باشیم شرکت برگشت به دستمون و ما هفته های خوبی رو میگذروندیم که شرکت ی ضعف هایی پیده کرد خیلی کنترلش کردیم و درگیر بودیم اما انتقام سختی از شرکت ما گرفته شد و ورشکست شدیم هرچی تلاش کردیم نشد درستش کنیم.

با اینکه دو هفته گذشته بود ولی ضربه ی سختی ازین موضوع بهش خورده بود سرد برخورد میکرد و همش درگیر بود مثل قبل کلافگی میکرد سعی میکردم اعصبانیاتاشو رفتاراشو جدی نگیرم لب پنجره ایستاده بودم 

 

من دنبال حس خوب بودم تا فصل جدید داستانمو بنویسم به جایی رسیده بودم که اون تو رو شناخته بودم توی دنیاش بودم و همه ی دنیام بود اصلا من و تو یعنی ما خود احساسیم پش میتونم با موسیقی زندگیمون با ارامش دلمون این داستانو بنویسم خب پس بی بحث فردا مینویسیمش.

چشم هامو که باز کردم به خودم گفتم تو حالا ما میشه خواستم قلم و کاغذ بردارم که یک یادداشت رو میز دیدم :خیلی دوست داشتم مرسی که کنارم موندی ولی باید بهت بگم من ضربه ی سختی خوردم از خانواده از شرکت دیگه حوصله ی هیچ یز رو ندارم حوصله ی ادامه ی این رابطه رو هم ندارم میرم تا خاطره های بد منو ازار ندن من میخوام ازشون دور شم پس خداحافظ برای همیشه.در اون لحظه قلبم شکست اشکام گونه هامو خیس کرد مایی که هیچ وقت نشد ما باشه و منی که توی دنیای تو تنها گیر کرد.

هفته ی سوم بدون تو دیگه داشتم نابود میشدم که زنگ در خورد از سر پنجره پایین رو نگاه کردم در یک لحظه سر جام خشکم زد با صدای پیاپی زنگ پایین رفتم با دیدن من همونطور در هم رفت و قیافه کلافش پدیدار شد باز تعدادی نامه کف دست من گذاشت و دستی به سرش کشید انگار که چیزی بخواد بگه ولی رو برگردوند و با سرعت رفت بعد چن ثانیه از اون حالت در اومدم نامه هارو جلوی در گذاشتم و دنبالش دویدم صدای جیغ چرخ ماشینی که روی کف خیابون کشیده میشد .

چشم هامو که باز کردم یک عالمه چهره ی نگران بالای سرم بود کلی دستگاه پزشکی و دکتری که به دستگاه ها زل میزدو هر چند دیقه ی چیزی یاداشت میکرد تمام خوابی که دیدمو یادم بود ولی از اون هیچ چهره ای هیچ اسمی یادم نبود ادمای اطرافمو سخت میشناختم تا که چشمم به یک چهره ی کاملا غیر اشنا افتاد خیلیم نگران بود تا بهم نزدیک شد دستشو اوارد تا روی سرم بکشه ولی فاصله گرفتم گفتم شما؟ با ناراحتی به چشمام نگاه کرد دستش رو کشیدو از اتاق بیرون رفت یکی از کستیی که دورم بودن بهم گف اون زندگیت بود چطور نشناختیش سمت در بسته شد نگا کردم و گفتم زندگیه من تو بودی.

میگفتن فراموشی گرفتم دو سه سال اخر زندگیمو یادم نمیاد وقتی وارد اتاق شدم همه چیز اشنا بود دفترمو باز کردم صفحه ی اخرش نوشته بودم فصل سوم منی که ما شد اما ادامه نداشت ادامه اون تویی بود که یادم نمیومد نکنه اون همون کسی بود که میخواستم.نه من تو را میخواهم با همان خاطره ها.


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

مهندسی عمران- مهندسی خاک و پی ماجراهای سیاسیون cloudproje بی خیالِ دنیا ساحل پر ستاره سیه چشم وبلاگ دانشجویان حسابداری کتابخانه ی عمومی نبی اکرم(ص) شهر پیشین کتابخانه عمومي آيت الله ذبيحي مايوان نمونه انشاء با موضوعات مختلف